کودکانی که بهشت را به نان ترجیح می‌دهند؛ غزه در محاصره گرسنگی و گلوله

خبرگزاری مهر، گروه بین‌الملل - پوریا لوایی: در غزه، آرزوی سیر شدن حالا فقط در خیال کودکانه‌ای خلاصه شده که نامش را بهشت گذاشته‌اند. تصورش را بکنید صف‌های چند هزار نفره برای دریافت غذا، خانواده آواره‌ای که باقی مانده مواد غذایی را از روی زمین جمع می‌کند، مادرانی که از شدت گرسنگی حتی نمی‌توانند به فرزندان‌شان شیر دهند، قیمت‌های سرسام‌آور برای معدود مواد غذایی تا چند برابر نرخ جهانی… و این‌ها تنها بخشی از فاجعه غزه است اما کافی نیست. نظامیان صهیونیست در میان تجمع گرسنگان وحشیانه شلیک می‌کنند کیلومترها پیاده‌روی برای رسیدن به این صف‌ها، تنها به امید یک لقمه نان، به کابوسی مرگبار تبدیل شده است.

تاریخچه تاریک استفاده از گرسنگی به‌عنوان سلاح

استفاده از گرسنگی به عنوان ابزاری برای فشار بر غیرنظامیان، سابقه‌ای طولانی در تاریخ جنگ‌ها دارد. آلمان نازی در جنگ جهانی دوم با محاصره شهرهایی مانند لنینگراد، میلیون‌ها نفر را به کام مرگ و قحطی کشاند. اما آنچه امروز در غزه رخ می‌دهد، تکرار همان فاجعه است اما حیرت‌آور است که رژیم صهیونیستی که بیش از نیم قرن مظلوم‌نمایی‌اش بر جنایات نازی‌ها را روایت می‌کرد هم‌اکنون دقیقاً همان ابزار را علیه مردم غزه به کار می‌گیرد.

فاجعه غزه؛ توقف واردات کمک‌های غذایی و پیامدهای انسانی

غزه مدت‌هاست که با تحریم ورود مواد غذایی روبروست اما از دوم مارس (اوایل بهار ۲۰۲۵)، اسرائیل حتی ورودی کمک‌های بشردوستانه بین‌المللی و کشورهای خارجی به غزه را هم تحریم کرد. این تصمیم، همراه با آغاز دوباره بمباران‌های گسترده، باعث شد وضعیت انسانی به بحرانی بی‌سابقه تبدیل شود و فشار بین‌المللی به‌شدت علیه اسرائیل افزایش یابد.

اوایل ماه مه، سازمان ملل گزارش داد که ۲۰ درصد ساکنان غزه یعنی از هر ۵ نفر یک نفر به سوءتغذیه مبتلا هستند، حتی کارکنان و پزشکان بین‌المللی هم از گرسنگی در امان نیستند هر روز صبح، سوال تکراری غزه این است: آیا امروز می‌توانیم غذا بخوریم؟ گزارش‌های متعددی حتی توسط نظامیان صهیونیست حاکی از هدف قرار دادن مردم بی دفاع در صف‌های طولانی توزیع غذا توسط ارتش رژیم صهیونیستی وجود دارد. تا ۲۵ ژوئیه، سازمان ملل بیش از هزار کشته (۸۷۵ نفر در صف و مسیرها، بقیه در نقاط توزیع) را تأیید کرده است.

ده‌ها هزار نفر مجروح شده‌اند. به‌علاوه، آخرین دستور به کوچ اجباری حدود ۲ میلیون فلسطینی به کمتر از ۱۲٪ از مساحت غزه صادر شد. سازمان عفو بین‌الملل گزارش داده که هزاران تن غذا، آب، سوخت، تجهیزات پزشکی و وسایل سرپناه در انبارها و در داخل غزه هنوز دست‌نخورده باقی مانده‌اند، اما دسترسی برای تحویل آن‌ها وجود ندارد. این مانع‌تراشی برنامه‌ریزی‌شده همراه با ایجاد تفرقه و تأخیرهای عمدی، آشوب، گرسنگی و مرگ را مهندسی کرده است. یک امدادگر تأثیر مخرب گرسنگی بر کودکان را این گونه نقل می‌کند: «کودکان به والدین می‌گویند می‌خواهند به بهشت بروند، چون حداقل در آنجا غذا پیدا می‌شود.»

مهندسی گرسنگی چه هدفی دارد؟

۱. تسلیم سیاسی یا نظامی

فشار روانی و جسمی بر غیرنظامیان برای فروپاشی مقاومت سیاسی و نظامی.

۲. تغییر جمعیتی / مهندسی اجتماعی

کوچ اجباری یا خالی‌سازی مناطق خاص برای تغییر ترکیب جمعیتی به نفع اشغالگر.

۳. مجازات جمعی

محروم‌سازی کامل مردم به‌عنوان تنبیه دسته‌جمعی به دلیل مقاومت یا حمایت از گروه‌های مخالف.

۴. ابزار چانه‌زنی

گرسنگی به‌عنوان اهرمی برای فشار در مذاکرات، گرفتن امتیاز یا تحمیل شروط سیاسی / نظامی.

۵. تضعیف حمایت از حماس یا گروه‌های مقاومت

ایجاد نارضایتی عمومی و ناامیدی، با هدف جدا کردن مردم از جریان مقاومت و کاهش مشروعیت آن.

۶. کوچ اجباری به جنوب

هدایت جمعیت از شمال غزه به جنوب از طریق کنترل توزیع غذا و امداد، برای تسهیل عملیات نظامی و اشغال زمین در شمال.

مهم‌ترین نکته در این طرح این است که رژیم صهیونیستی کمک غذایی معدود را فقط در ۴ مرکز بزرگ (GHF) توزیع می‌کند و ۴۰۰ مرکز قبلی را تعطیل کرده است. همه این مراکز در جنوب غزه و در نزدیکی مواضع نظامی قرار دارند. این تمرکز توزیع، همراه با مسیرهای تحت کنترل نظامی، باعث شده مردم شمال غزه مجبور شوند برای دریافت غذا کیلومترها پیاده‌روی کنند و در مسیرها هدف گلوله قرار گیرند، چرا که بازگشت به مناطق امن شمال عملاً ممکن نیست.

طرح چهار مرکزی (Four GHF Aid Distribution Sites) در واقع فضایی برای مدیریت جمعیت، تصرف شمال غزه و اجرای سیاست شهرک‌سازی ایجاد کرده است. این طرح همچنین با اظهارات تند اعضای کابینه اسرائیل همراه است؛ از جمله اصرار برخی از رهبران جناح راست بر شهرک‌سازی در غزه و پیشنهاد تغییر مکان جمعیت غزه به کشورهای دیگر توسط ترامپ که قبلاً در رسانه‌ها مطرح شده‌اند.

نتیجه‌گیری

رژیم صهیونیستی با محدودسازی ورود کمک به غزه، طراحی مراکز توزیع در جنوب این باریکه، شلیک مستقیم به گرسنگان و تشدید قحطی، یک استراتژی هدفمند برای تصرف جغرافیای غزه را در نظر دارد. این سیاست‌ها، همراه با جابه‌جایی اجباری، تغییر جمعیتی، و محاصره کامل، نشان می‌دهد که گرسنگی در غزه یک ابزار جنگی است نه پیامد جنگ. کشورهای غربی باید از حمایت از رژیم صهیونیستی دست کشیده و نهادهای حقوق بشری و رسانه‌ها باید با صراحت، این جنایت‌های ساختارمند را تبلیغ، مستندسازی و محکوم کنند؛ قبل از آنکه شاهد تکرار شدن این سناریوهای تلخ باشیم.